Morgen ga je weer naar school!

Als kind had ik echt plezier in school. Ik ging graag en ik vond het er leuk. Ik was leergierig en we hadden een leuke klas. Toch had ik zo nu en dan de behoefte aan rust. Even een dagje ‘ziek’ zijn. Ik speelde wat hoofdpijn en wat buikpijn en probeerde te peilen of ik een dagje thuis mocht blijven. Dit ging niet zonder slag of stoot. Het was een gevecht. Ik moest vechten om even op adem te mogen komen. Mijn moeder reageerde vrijwel altijd boos en geïrriteerd. Morgen ga je weer naar school! Dit beet ze me dan toe. Deze ervaring is altijd blijven hangen in mijn lichaamsgeheugen. 

Mijn moeder zag mijn onderliggende behoefte tot rust, warmte en liefde niet. Met veel tegenzin mocht ik een dagje thuisblijven en ik was ervan verzekerd dat het bij die ene dag bleef. Dus niet de warme moederschoot en de koestering waar ik op hoopte. In plaats daarvan kreeg ik op mijn kop. Althans zo voelde het voor mij als kind. 

Als kind hebben we nog niet het denkvermogen ontwikkeld om logische verbanden te leggen. Uiteraard snap ik nu de ‘goede’ intentie van mijn moeder. Ze was erop gebrand dat haar kinderen ‘goede’ burgers werden en op hun manier een steentje bij gingen dragen aan de maatschappij. Als kind had ik er helemaal geen weet van dat dit soort ‘intenties of angsten’ konden spelen. Ik had behoefte aan rust en koestering, in plaats daarvan kreeg ik op mijn kop. 

Deze situatie heeft zich meerdere keren voor gedaan. Mijn moeder zelf nam eigenlijk ook zelden rust. Ze ging altijd door. In mijn beleving ook ten koste van haar eigen lichaam. Wellicht heeft zij in haar eigen jeugd iets soortgelijks meegemaakt. Als kind ben ik gaan geloven dat als ik rust nodig heb, ik dan op mijn kop krijg. Dat het niet goed is om rust te nemen. Dat ik beter door kan gaan. Ik heb dit mezelf helemaal eigen gemaakt. En dat heeft een flinke uitwerking op me gehad. 

Ik heb meerdere periodes in mijn leven gehad waar deze worsteling met rust en balans in alle hevigheid de kop op stak. Eigenlijk ging ik keer op keer over mijn eigen lichamelijke grenzen heen. Steeds weer gaf ik mezelf op mijn kop. Soms zat ik met lood in mijn schoenen te werken aan ‘projecten’. Er kwam niets nuttigs uit voort, maar ik moest door. Altijd op het randje van burn-out en soms erover. 

Maar hoe kom je aan rust als je geen rust mag nemen van jezelf? Over het algemeen zoeken mensen hun heil in verslavingen. Daarbij wil ik wel zeggen dat een verslaving vaak complexer ligt dan het alleen nodig hebben van rust. Eetverslaving, werkverslaving, gameverslaving, sportverslaving, alcohol- en drugsverslaving kunnen allemaal (mede) voortkomen uit een behoefte aan rust. 

Het klinkt eigenlijk heel raar dat een verslaving je rust kan geven. Want op lange termijn kost het je vaak meer dan je lief is en rust je helemaal niet uit. Het onbewuste ‘redeneert’ niet op deze manier. Het onbewuste zoekt naar de snelste en efficiëntste manier voor jou om rust te krijgen. Het houdt hier helaas geen rekening met of het op de lange termijn goed voor je is of niet. 

Ik zocht zelf mijn toevlucht in gamen. Dit gaf me rust in mijn hoofd, maar niet in mijn lichaam. Het kostte me juist energie. Ik was mijzelf echter niet bewust van mijn achterliggende behoefte om echt uit te rusten. Dus als ik geen puf had om te werken, omdat ik daar te moe voor was, ging ik gamen. Ondertussen gaf ik mezelf ook nog op mijn kop, omdat ik aan het gamen was. Ik wilde dolgraag werken aan ‘mijn projecten’, maar ik was er gewoon te moe voor. Je kan wellicht met me mee zien dat dit een desastreuse vermoeidheidscirkel is. Ik was mezelf uit aan het hollen. Onbewust had ik de rol van mijn moeder overgenomen en was ik mezelf op mijn kop aan het geven.  

Het is een heel proces om tot een balans tussen rust en inspanning te komen die bij mij past. Het is al lange tijd een thema in mijn leven. Gelukkig ben ik kortgeleden weer een stap dichterbij gekomen. Dit dankzij de hulp van mijn therapeuten. Ik ben mezelf bewust geworden van de koppeling tussen de behoefte aan rust en het niet mogen nemen van rust. Dit was een continu conflict in mijn leven. Als kind had ik een hele zuivere behoefte aan rust en mijn moeder heeft me daar helaas niet in kunnen zien. Nu kan ik mezelf zien, mijn eigen behoefte en stoppen met mezelf op de kop te geven. 

Deze overtuiging ligt diep opgeslagen in mijn zijn. Een overtuiging waar ik de afgelopen periodes flink mee heb geworsteld en waarschijnlijk nog wel eens mee zal worstelen. Dit nieuwe stuk bewustzijn zal me helpen om toch de rust te pakken die ik nodig heb. Mijn lichaam geeft het uitstekend aan. Het klinkt misschien als een simpele conclusie, maar het is het resultaat van jaren hard werken. Het kwam niet aanwaaien. Het is nu aan mij om mezelf toe te staan te rusten. Dit lukt me. Het gaat me steeds beter af. En nee Wouter, je krijgt niet op je kop.