Mijn ontdekkingsreis

Een emotionele en euforische beproeving.

Mijn ontdekkingsreis

Mijn ontdekkingsreis 1500 1000 Wouter

Alles in mijn leven ging goed. Ik had alles. Een lieve vriendin, een appartement, een goede baan en leuke vrienden om me heen. Het leven leek me toe te lachen. Toch had ik al wel een aantal grote gebeurtenissen meegemaakt. Mijn ouders zijn gescheiden op mijn 16de levensjaar. Het was voor mij een opluchting. Later overleed mijn moeder op 28 december 2012 aan de gevolgen van kanker. Een heftige periode. Hoe dan ook, ik sloeg me er dapper en met verve doorheen. Blik vooruit en op oneindig.

Ik denderde voort met een onuitputtelijke energie. Totdat zich hierin de eerste haarscheurtjes gingen vertonen. In mijn werk was niets te gek. Als fysiotherapeut maakte ik graag een uitzondering voor de medemens. Dit resulteerde in lange werkdagen. Het voelde fijn om belangrijk te zijn en gewaardeerd te worden.

Grenzen

Dit brak me uiteindelijk op. Burn-out. Gelukkig was ik er redelijk op tijd bij. Ik besloot het serieus te nemen. Ik vloog de hulp in van een psychotherapeut en een haptonoom. Grenzen aan leren geven was het devies. Na een aantal weken was ik met vlag en wimpel geslaagd en kon het nieuw geleerde in de praktijk gaan brengen. Dit ging niet onaardig. Ik kon inderdaad mijn grenzen beter aangeven en bewaken. Ik stopte de hulp en liep weer vrolijk door. 

Vandaag
ben ik gaan lopen.

Ik was het maanden al van plan. Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon, ging ik lopen. Kijk me lopen toch. Hier loop ik dan.

Donderslag bij heldere hemel

Alle alarmbellen die konden rinkelen, rinkelden. System overload. Mijn toenmalige vriendin zette een punt achter onze relatie. Hoe de f*ck had ik dit niet aan zien komen? Zit mijn hoofd dan zo diep in het zand? Het bracht me helemaal van mijn stuk. Meer dan ik verwachtte. Dit schudde me wakker tot in mijn diepste kern. Hoe kan ik dit niet door hebben gehad? Dit wilde ik niet meer meemaken. In deze dagen heb ik me zo radeloos gevoeld. Achteraf is dit het moment waarop ik ben gaan lopen. Deze steen moest boven komen. 

In 2015 begon ik aan mijn ontdekkingstocht. Het makkelijkste was geweest om alles bij mijn ex-vriendin neer te leggen. Echter wist ik dondersgoed dat ik een groot aandeel had in dit alles. Minstens de helft, zoals in alle relaties het geval is. Ik belde met macht drie mijn psychotherapeut weer op. Ik was welkom. 

Het proces

Een roerige tijd in mijn leven brak aan. Ups en downs wisselde zich af in hoog tempo. Heel cliché, maar ik kwam erachter dat mijn jeugd niet altijd zo rooskleurig is geweest als ik mezelf had doen willen geloven. Dat alleen al is een pijnlijke gewaarwording. Pijnlijk, maar wel reëel. Ook het beeld dat ik had van mijn ouders, mijn moeder en vader, veranderde. Ik kan nu zien waarin ze tekort geschoten zijn. Naar elkaar toe, maar zeker ook naar mij als kind. 

Voorop gesteld, ik geloof dat mijn ouders het beste met me voor hadden en hebben. Ik geloof dat iedere ouder dat heeft. Hoe gek dit ook uit kan pakken. Als kind kan de loyaliteit naar je ouder toe een struikelblok zijn. Ik worstelde hier ook mee. Uiteindelijk is het van groot belang te erkennen waar ouders in tekort geschoten zijn, ondanks de ongetwijfeld goede bedoelingen die zij hebben gehad. Door dit te erkennen ben ik een steeds reëler beeld van mijn ouders gaan krijgen. Zo is mijn moeder van godin weer afgedaald naar de aarde en kan ik mijn vader zien voor wie hij is en niet meer als de eeuwige boeman die toch alles fout deed. 

Beetje bij beetje en stapje bij stapje leer ik. Tergend langzaam. In het begin vond ik uiteraard dat het veel sneller moest. Ik wilde ‘er’ al zijn. Waar ‘er’ dan is weet ik nog steeds niet overigens. Het is een proces. Een proces waarin de factor tijd niet onderschat moet worden. Er is tijd nodig om geleerde lessen in de praktijk te brengen. Er is tijd nodig om te vallen en weer op te staan. Op eigen benen. En er is tijd nodig om de opgelopen wonden te helen.

Meer en meer krijg ik een reëler beeld van de wereld, de mensen om me heen, van mezelf en mezelf in relatie tot anderen. Dit is echt niet altijd leuk. Sterker nog het is soms rete pijnlijk. Toch brengt het me veel. Ik ervaar dat dit reële beeld van het leven en van mezelf een goed vertrekpunt is om mijn ‘fundament’ op te bouwen. Het leren kennen van mezelf en hoe ik in de wereld wil staan als mezelf en in relatie tot anderen. 

Verstrikt in het web van het

‘eeuwige moeten’

Eigen grond onder de voeten

Na verwoede pogingen om de band met mijn ex-vriendin te herstellen werd steeds duidelijker dat we allebei onze eigen weg wilden gaan. Ik ben haar dankbaar voor de tijd die we samen hadden. We hebben veel van elkaar mogen leren en nu is het tijd om nieuwe avonturen tegemoet te gaan. Zo ging ik volhardend door op de weg die ik was ingeslagen. Er kwamen zoveel dingen naar boven waarover ik meer wilde weten.

Ook mijn goede baan kwam ter discussie te staan. Ik had het er niet meer naar mijn zin. Te lang heb ik me gevoegd. Ik had simpelweg geen mogelijkheden om het anders in te richten voor mezelf. Ik was me er (nog) niet bewust van. En nu liep de emmer over. Ik besloot te stoppen en in een andere richting te gaan lopen. Maar wat doe je nu? Gooi je zomaar jouw toekomst weg? En wat ga je dan doen? Ik hoorde mijn moeder het al zeggen. Toch ging ik. Ik had alles goed geregeld. Dat wel. 

Vrijheid. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Zwervend over de wereld. Ik wilde gaan trekken in Europa. Al fotograferend en verwonderend het avontuur tegemoet. Tegelijkertijd zag ik een glanzende carrière als online influencer in het vizier (een duur woord voor blogger). Picture My Way is hiervan het resultaat. Niet veel later raakte ik wederom verstrikt in het web van ‘het eeuwige moeten’. Een web dat ik overigens zelf span, gevoed door de angsten van mijn moeder. 

Uiteindelijk heb ik enkele wandeltochten gemaakt. Ik ontmoette mijn huidige vriendin. Mijn drift om altijd weg te zijn, de zucht naar vrijheid, werd mede hierdoor minder. Samen besloten we op een campertrip naar Noorwegen gegaan. Vier maanden lang trokken we door het noorder van Europa. Een goede relatietest, maar we sloegen ons er doorheen. Overigens een prachtig avontuur. 

Ik ben mijn pad aan het lopen. Het is een vermoeiende en prachtige reis. Een emotionele en euforische beproeving. Een reis die duurt. Bestemming onbekend. Een reis die voert door de diepe krochten van mijn jeugd. De prachtige en groene hoogvlakten van wat mijn ouders me wel gegeven hebben. De bergtoppen met uitgestrekte vooruitzichten van mijn dromen en wensen die ik koester.

Beetje bij beetje zet ik mijn leven naar mijn hand. Ik richt het steeds meer in zoals ik het wil. Let wel, dit gaat absoluut met vallen en opstaan. Ik word me er steeds meer van bewust dat ik me niet automatisch aan hoef te passen naar alles en iedereen. Ik heb een keuze. Dat is de essentie. Het creëren en bewustwording van die keuze.

Deurtje dicht, deurtje open

Gedurende het leven gaan er gaandeweg deurtjes dicht. Delen van wie ik ben, welke niet of niet voldoende tot ontwikkeling hebben kunnen komen. Hierin ligt de mogelijkheid deze deurtjes weer te kunnen openen. Wat dicht kan, kan ook open. Erachter komen welke deuren dicht zitten is één. Leren hoe ik mezelf kan uiten op een passende manier is twee. Op deze manier maak ik de weg vrij naar een toekomst waarin ik steeds meer doe wat ik wel wil. En ook heel duidelijk naar wat ik niet wil. Minstens zo belangrijk. 

Het belang van hulp

De deurtjes gaan niet vanzelf open. Je kan het leren ze te openen. Ik geloof echter dat je hiervoor de hulp van anderen nodig hebt. Mensen die dit wel meegekregen hebben van hun ouders of er hun weg in hebben gelopen en gevonden. Dit kan je niet alleen. Zelf heb ik veel gehad aan mijn haptonoom en een psychotherapeut. 

We leren door te kijken en te imiteren.

Op dit moment ga ik nog steeds trouw naar mijn psychotherapeut. Ik leer er heel veel. Steeds breng ik het in de praktijk en komen er nieuwe dingen op mijn pad. Een lastige, maar wonderlijke weg. Een weg waarin ik steeds meer het leven in kan richten zoals ik het wil, zonder me automatisch aan te passen. Dat is pure winst. 

Tot waar jij loopt bepaal je helemaal zelf. Dat is het mooie. 

Graag wil ik mijn lichaam bedanken voor het altijd geven van de juiste signalen. Sorry dat ik het moeilijk vind je te begrijpen en ernaar te handelen. Ik leer nog steeds en ik begrijp je steeds beter.

Wouter

4 reacties
  • Mooi Wouter,je hebt veel inzichten gekregen, je moeder zou trots op je zijn. Je vader ook!

    groetjes AnnaMarie

    • Hoi AnnaMarie, Dank je wel voor je lieve woorden. Groetjes Wouter

    • Lieve neef, ieder loopt zijn weg, dit is jouw unieke weg. Deze weg heet het leven, jouw leven, jouw weg met alles wat het leven jou te bieden heeft.
      Wat een ontdekkingen en wat mooi dat je ze bent gaan zien.
      ?

Leave a Reply

Contact

Vragen, opmerkingen en feedback.

Ze zijn welkom.

Bel of stuur je bericht.

(+31) 6 48757746

Contactformulier

    Jouw naam *

    Jouw e-mailadres *

    Onderwerp

    Waar wil je het over hebben? *

    Mijn contactformulier vraagt je om je naam en email-adres, zodat ik contact met je op kan nemen. Bekijk gerust mijn privacyverklaring om te zien hoe ik met je gegevens omga. Eerlijkheid en transparantie.

    Social Media

    Ook via social media ben ik te volgen en te bereiken.

    (+31) 6 48757746
    Antiloopstraat 43B 4817 LA Breda
    wouter@groeienherstel.com

      Wat is jouw verhaal?

      Of je nu een vraag hebt, je verhaal kwijt wilt of wilt weten wat ik voor je kan betekenen…

      Bel of stuur je bericht.

      (+31) 6 48757746

      Contactformulier

      Jouw naam *

      Jouw e-mailadres *

      Onderwerp

      Waar wil je het over hebben? *

      Mijn contactformulier vraagt je om je naam en email-adres, zodat ik contact met je op kan nemen. Bekijk gerust mijn privacyverklaring om te zien hoe ik met je gegevens omga. Eerlijkheid en transparantie.

      Back to top