Luisterende handen

‘Luisterende handen’ is slechts een voorbeeld van de vele nieuwe woorden die ik heb opgedaan in de studie. Ze zeggen niets voor niets dat je eigenlijk een geheel nieuwe vocabulaire moet ontwikkelen als je Haptonomie bestudeerd. Woorden geven aan dat wat we voelen is zo gemakkelijk nog niet. Het zijn niet de standaard woorden die we in het dagelijkse leven gebruiken. Woorden die het voelen omschrijven zijn vaak ronder en hebben niet één betekenis. Ze hebben een andere diepte waarop we in taal uit kunnen drukken hoe we ons voelen. Erg interessant. 

Om te kunnen luisteren met je handen ontkom je er niet aan de ander aan te raken. Hierbij zet je je jouw grootste zintuig in. Je tastzin. Dit wonderlijke zintuig bevindt zich over ons hele lichaam: Onze huid. Maar ook binnenin ons lichaam kunnen we voelen en waarnemen. In onze westerse wereld wordt er vooral veel nadruk gelegd op het zien en horen. Deze zintuigen activeren met name onze cognitieve staat van zijn. Het accent ligt dus meer op het hoofd. We leven daarom steeds meer vanuit ons hoofd en nemen ons lichaam niet mee in wat we doen. Proeven en ruiken hebben ook een podium, vooral rondom eten. Dit gaat al veel meer richting ervaren. 

Ons grootste zintuig is hierin een beetje het ondergeschoven kindje. Onze tastzin is echter een uniek zintuig. We hebben allemaal dezelfde mogelijkheden met dit zintuig. Als we geboren worden, weten we van nature hoe we dit in moeten zetten en gebruiken. Gaandeweg ‘vergeten’ de meeste van ons hoe we het in kunnen zetten. Vaak leren we het af te gebruiken door opvoeding en/of maatschappelijke normen en waarden. Niet expres, maar het gebeurt wel. 

Dit is echt heel jammer, omdat de tastzin nauw verbonden is met mens zijn. Via onze tast kunnen we verbinding maken vanuit ons hele lichaam. Met onze tast kunnen we voelen hoe het met ons is. Als we niet meer weten hoe we onze tast in kunnen zetten kan dit leiden tot eenzaamheid, verharding en onderdrukking van onze emoties. Veel mensen in onze westerse maatschappij lopen precies hier tegenaan. In mijn praktijk help ik mensen weer in contact te komen met zichzelf (tastzin) en vanuit daar met de wereld om hen heen. 

Wat kun je voelen met je handen? Het is als luisteren naar woorden maar dan met je tastzin. Met geduld en tijd valt er veel te horen. Dit is een erg mooie ervaring. Althans dit is wat ik meestal ervaar. Het gaat over ons menselijke vermogen om te openen en te sluiten. Ons te verbinden of juist weg te trekken. Dit is aan den lijve te ondervinden en voelen en dus ook waar te nemen met luisterende handen.