Dat het een bizarre tijd is, hoef ik je niet te vertellen. Alles staat op zijn kop. Iedereen wordt aangesproken in zijn flexibiliteit en vermogen om te veranderen en zich aan te passen. En dit doet iedereen weer op zijn eigen manier. De een met struikelen en vloeken, de ander gaat het van nature beter af. We worden allemaal op onszelf terug geworpen. En of je nu wilt of niet, je wordt gedwongen te vertragen. En juist over deze vertraging wil ik het met je hebben.
In tijden zoals deze zijn we geneigd om alleen de nadelen te zien. En laat me heel duidelijk zijn, er zijn natuurlijk ook grote gevolgen die het corona virus met zich mee brengt. En dan heb ik het niet over de economische gevolgen. Mijn gedachten en steun gaan uit naar de mensen die op dit moment aan het vechten zijn voor hun leven en naar de overledenen en hun familie. Hoe cru het ook is, een tijd als deze biedt ook mogelijkheden en inzichten op persoonlijk vlak.
Kansen
Waar we gewend waren dat ons dagelijks leven in rap tempo aan ons voorbij vloog, is dat nu in één klap anders. Rennen, vliegen en haasten. Een overvolle agenda. Het hoeft in de meeste gevallen niet meer. Alles komt tot stilstand of in ieder geval in een veel rustigere stroming terecht. Voor velen een ramp en voor iedereen een kans.
Oase aan rust
Zoals je misschien weet, woon ik in Breda. Normaal een drukke stad die altijd vol in beweging is. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen met mijn vriendin valt het me op. Overigens keurig 1,5 meter afstand houdend, maar dat terzijde. Wat een oase aan rust. Het verkeer is tot rust gekomen, de mensen bewegen in een ander tempo. Ik beweeg in een ander tempo. Er lijkt meer tijd te zijn. Bij mij, maar ook bij de ander. Vaker dan normaal kruist mijn blik, de blik van een medemens en we zeggen gedag.
Ik ben zelf al een hele poos op mijn zoektocht naar een balans tussen rust en inspanning. Ik weet inmiddels dat ik de neiging heb helemaal op te gaan in een activiteit of doel dat ik mezelf heb gesteld. Ik verlies mezelf en de rust die ik nodig heb. Met aan het einde van het liedje, je voelt het al aankomen, dat ik weinig energie meer heb en echt uit moet rusten. Ik schrijf hier ook over in mijn ontdekkingsreis.
Naarmate ik mijn patroon beter in de smiezen heb, lukt het me beter om de grote dalen op te vangen. En ook de grote pieken in te perken. Het lukt me steeds beter om een balans te vinden tussen rust en inspanning. Een balans die bij mij past en niet geijkt is op wat anderen (of de maatschappij) van mij verwachten of eisen. Onder andere mijn moeder had hier voor mij een grote rol in. Hierover later vast meer.
Gedijen
Hoe dan ook, ik merk dat het mij echt goed doet om in dit andere tempo te leven. Het voelt goed om niet alles in een sneltreinvaart langs me heen te zien vliegen. Niet op iedere hoek van de straat een reclame in mijn gezicht gedrukt te krijgen. De economische groei en het geld verdienen moeten tijdelijk een flinke stap terug doen. Uiteraard kan je dit, afhankelijke van je financiële situatie, naar de keel vliegen. Mij geeft het op dit moment ruimte en lucht.
Bijna iedereen gaat op in dit rustige tempo en dat schept een band. Er is nu meer tijd voor contact. Meer tijd en ruimte om de omgeving in me op de nemen. De vogels te zien vliegen en te horen. Ik merk dat dit me goed doet. Ik gedij goed op dit tempo en dat is een mooie waarneming. Het leven lijkt zoveel simpeler, voller en meer in het hier en nu. Gewoon bestaan. Ik vind het een heerlijke ervaring tijdens mijn wandeling. Ik geniet.
Hiermee wil ik niet zeggen dat ik het niet moeilijk vind om ook mijn tijd te vullen en nog steeds mijn balans van rust en inspanning in de gaten te houden. Dit blijft aandacht en bewustzijn van mijn kant vragen. Het is iets wat bij mij hoort en waar ik steeds beter mijn pad in kan vinden.
Ik ben benieuwd of jij jezelf in mijn verhaal herkent. Misschien zit jij wel helemaal niet in een ander tempo. Hoe ervaar jij deze tijd?
Leave a Reply